Καταπίεση - καταναγκασμός ή κοινωνικοποίηση και συνεργασία

Πριν από χρόνια το σχολείο επέβαλε πολύ αυστηρούς κανόνες στους μαθητές:

• Τα κορίτσια φορούσαν υποχρεωτικά ποδιές και κορδέλες στα μαλλιά τους
• Τ' αγόρια ήταν κοντοκουρεμένα
• Κανείς δεν αντιμιλούσε στο Διευθυντή ακόμα κι αν είχε δίκιο
• Δεν υπήρχαν μαθητικές κοινότητες και εκπρόσωποι μαθητών και βέβαια δεν επιτρεπόταν να υπάρχουν αιτήματα από τους μαθητές 
• κλπ.

Ευτυχώς όλα αυτά είναι παρελθόν.

Είναι το σχολείο σήμερα καταπιεστικό και καταναγκαστικό;
Νομίζω ότι είναι, με την έννοια ότι έχει κάποιους κανόνες, και  η παρακολούθησή του
είναι καθημερινή και υποχρεωτική. Ομως το σχολείο, ακόμα συνδέεται, με την μάθηση, με τη κοινωνικοποίηση, με τη συνεργασία. Ολα αυτά μαζί, δεν μπορούμε οι περισσότεροι  από μας να τα βρούμε σε ένα χώρο, (και πολύ περισσότερο σε ένα "ιστοχώρο").

Σας καλώ λοιπόν, (απευθύνομαι στους μαθητές μου κυρίως), μια από τις επόμενες μέρες να τα συζητήσουμε όλα αυτά, όχι στην οθόνη αλλά στο σχολείο.

Ο στόχος μου είναι να επιχειρηματολογήσουμε  και να σκεφτούμε, γιατί το σχολείο δεν πρέπει να κλείνει και μάλιστα βίαια και χωρίς λόγο. 

Εγώ τουλάχιστον θα επιχειρηματολογήσω γι'αυτό αν και η  συζήτηση δεν προεξοφλεί το συμπέρασμα.